Αλεξάνδρα Φραγκεδάκη / Α(σ)πειροειδές
H Αλεξάνδρα Φραγκεδάκη εκθέτει το έργο που φιλοτέχνησε στα πλαίσια της Διπλωματικής της | ΒΑ Fine Art & New Media στην εικαστική Έκθεση Open Doors V.
Λίγα λόγια για την Αλεξάνδρα
Η Αλεξάνδρα Φραγκεδάκη ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Fine Arts and New Media στον ΑΚΤΟ και η εικαστική της δουλειά συνήθως έχει να κάνει με γλυπτικές φόρμες από διάφορα υλικά, αλλά και με την εξερεύνηση διαφορετικών μέσων, όπως το σχέδιο και η φωτογραφία, τα οποία λειτουργούν συμπληρωματικά σε κάθε γλυπτική απόπειρα.
ARTIST STATEMENT
Ο Paul Valery στην προσπάθεια του να κατανοήσει και να ερμηνεύσει την διαδικασία που ακολουθεί το μαλάκιο για να φτιάξει το κοχύλι του, συγκρίνει τον τρόπο που αυτό δημιουργεί, με τον τρόπο που το κάνει ο άνθρωπος και καταλήγει στο συμπέρασμα πως «η κατασκευή του κοχυλιού είναι κάτι το βιωμένο και όχι το ποιητό: το εντελώς αντίθετο από το αρθρωμένο ενέργημά μας, που έπεται ενός τέλους και ενεργεί ως αίτιο». Έτσι και για τον Bachelard, αυτό που παραμένει μυστηριώδες για το κοχύλι δεν είναι η μορφή του αλλά η διαμόρφωσή του. H προσέγγιση μου στους μορφολογικούς του σχηματισμούς αφορά κυρίως αυτόν τον προβληματισμό: η πλαστικότητα που υπαινίσσεται την κίνηση, τα παράξενα ανάγλυφα και τα ιριδίζοντα χρώματα, αντλούν την δύναμή τους από μία εσωτερική συστρεφόμενη ορμή που διαπλάθει αδιάκοπα και εγκλωβίζει το μάτι σε μία μορφολογική επεξεργασία.
Όπως αναφέρει ο Bachelard :«η ομορφιά εξωτερικεύει, διαταράσσει το στοχασμό της εσωτερικότητας». Αν εξετάσουμε την διαδικασία αυτής της διάπλασης πιο εστιασμένα, διαπιστώνουμε πως το κοχύλι αναδίνεται από το ίδιο το μαλάκιό του, εννοώντας πως το υλικό με το οποίο χτίζει εκπορεύεται από αυτό, και με αυτόν τον τρόπο συνεγείρει πλήθος συνειρμών και σκέψεων που αφορούν την ζωτικότητα και την ορμή. Από την άλλη μεριά ο άνθρωπος δημιουργεί διαχωρίζοντας το υλικό από τη μορφή και από το μέγεθος, τον χρόνο και τον χώρο. Αυτή η διαδικασία συνεπάγεται έναν κατακερματισμό της εμπειρίας από την οποία αποσπώντας τα θραυσματικά της στοιχεία και τοποθετώντας τα με μία ταξινομητική λογική, μπορεί κανείς να αναζητήσει την ισορροπία που πηγάζει από τη διευθέτηση των ακανόνιστων στοιχείων.
Ο στίχος του Jean Tardieu: «Κυκλώνας από το ακίνητο κατοικημένος» ακολουθεί μορφολογικά μία στρογγυλότητα η οποία λειτουργεί σαν συνδετικό νήμα στις διάσπαρτες ετερόκλητες απολήξεις των συνειρμών, ως υπαινιγμός μίας σφαιρικότητας που μοιάζει να συστέλλεται και να διαστέλλεται ταυτόχρονα.
Αυτή η ανασύνθεση που προκύπτει από τις επιμέρους και διάσπαρτες όψεις, αποτυπώνει την εσωτερικότητα που διαπλάθεται και αναδιατυπώνεται. Οι φόρμες αποδίδονται αποσπασματικά και αποκαλύπτουν μία δομή που καταρρέει. Ο κάτοικος τους έχει αποκολληθεί και γεμίζει με μία πολύ παρούσα απουσία τον κενό πυκνωμένο χώρο ανάμεσα στις κοιλότητες. Όπως στο κτίσμα στο διήγημα του Kafka έτσι και εδώ μαζί με την κατασκευή διαρρηγνύεται και η βαθύτερη υπαρξιακή σχέση του κατοίκου με αυτή και κατ’ επέκταση ένα κομμάτι της ταυτότητάς του. Αυτός που λείπει έχει αφήσει ίχνη της μοναχικότητάς του, της απόλυτης οικειότητας και προστασίας, έχει απελευθερωθεί από όλα αυτά.
