Ο Ταινιόδρομος Κράκαρη συνιστά ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά μνημεία και τοπόσημα της περιοχής του Πειραιά, με στρατηγική θέση στην είσοδο του λιμανιού. Αυτό το επιβλητικό εναπομείναν κέλυφος με το βιομηχανικό χαρακτήρα, που χρήζει άμεσης αποκατάστασης και συντήρησης, γοήτευσε την Δήμητρα Ενσίνα Αλλουσάη, αριστούχο απόφοιτο του ΑΚΤΟ από το προπτυχιακό πρόγραμμα BA (Hons) Interior Architecture, και αποτέλεσε το θέμα της Διπλωματικής της Εργασίας.
Στη μελέτη προτείνεται μία επανάχρησή του, με στόχο το κτίσμα να αποτελέσει επέκταση του δημόσιου χώρου και, παράλληλα, ένα σύμβολο της αστικής πολιτισμικής έκφρασης των πόλεων-λιμένων. Στο πλαίσιο αυτό, η νέα χρήση συνδυάζει τις έννοιες: κατοίκηση – εργασία – ψυχαγωγία και έρχεται να επαναπροσδιορίσει το ρόλο των οικιακών μας περιβαλλόντων.
Έρευνες στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής ψυχολογίας και της γνωστικής νευροεπιστήμης αποκαλύπτουν τον κεντρικό ρόλο που παίζει το περιβάλλον μας για την ευημερία και την κοινωνική μας συμπεριφορά. Οι χώροι που καταλαμβάνουμε επηρεάζουν τις αντιλήψεις μας, τα συναισθήματα, τις διαθέσεις, την κοινωνικότητα, ακόμη και την αίσθηση ταυτότητάς μας.
Η “κινητική” ταυτότητα του κτηρίου σε συνδυασμό με τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες και ανάγκες στην καθημερινότητά μας, είναι οι παράγοντες εκείνοι που καθορίζουν την επέμβαση τόσο εννοιολογικά όσο και σχεδιαστικά. Ένα κτήριο μηχανή, που μεταβάλλεται στο φάσμα της κλίμακας. Τόσο στο φυσικό περιβάλλον με τη συνεχή κίνηση στο χώρο του λιμανιού όσο και αυτό καθ’ αυτό το κέλυφος με τον ταινιόδρομο. Μια επικαιροποιημένη μεταβολή που εστιάζει στον άνθρωπο – ταξιδιώτη στο χώρο και στο χρόνο.
Σημαντικό στοιχείο της μελέτης αποτελεί το Φως, η διαχείριση και αξιοποίησή του ώστε να εξυπηρετεί όλο το φάσμα των λειτουργιών και αναγκών.
Ένα ειδικό σύστημα σκίασης από διάτρητα μεταλλικά πάνελ (laminas) τοποθετείται στην πρόσοψη για την ελεγχόμενη είσοδο του φωτός, βοηθώντας στην εξισορρόπηση μεταξύ φωτεινότητας & σκίασης και συνεισφέροντας στην ενεργειακή απόδοση του κτηρίου, και τη δημιουργία ενός πιο ευχάριστου περιβάλλοντος.
Η χρήση φυσικού φωτός θεωρείται βασική για την ψυχολογική ευημερία των χρηστών και την εναρμόνιση των εσωτερικών χώρων με το περιβάλλον . Έτσι, προτείνεται η ενσωμάτωση μεγάλων γυάλινων επιφανειών που επιτρέπουν τη διείσδυση του φυσικού φωτός, ενισχύοντας την φωτοπροστασία του ανοιχτού χώρου.
Τέλος, το κτίριο είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε το φυσικό φως και οι σκιές που διαγράφονται, κατά τη διάρκεια της ημέρας, να αποδίδουν αισθητικά την “κίνηση” και την “αλλαγή”∙ στοιχεία που συνδέονται άμεσα με την πρότερη χρήση του κτίσματος, με τη θάλασσα και τον ιστορικό χαρακτήρα του λιμανιού του Πειραιά.
Σε όλη τη μελέτη, το φως αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο για τις λύσεις που προτείνονται, ενισχύοντας στο έπακρο τον πολυδιάστατο στόχο του έργου που αποσκοπεί στην ανάδειξη της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς και την εξυπηρέτηση σύγχρονων αναγκών, μέσω της βιώσιμης επανάχρησης.
