Αθανασία Ίρις Γιαξίδου / ANTHRO-EXIT
H Γιαξίδου Αθανασία εκθέτει το έργο που φιλοτέχνησε στα πλαίσια της Διπλωματικής της | ΒΑ Fine Art & New Media στην εικαστική Έκθεση Open Doors V.
Λίγα λόγια για την Αθανασία
Η Αθανασία Ίρις Γιαξίδου, αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Fine Art and New Media της ΑΚΤΟ/Middlesex University, δραστηριοποιείται στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Ελλάδος και της Ολλανδίας. Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, έχει διδάξει τέχνη στο ατελιέ της αλλά και σε σχολεία. Η τελευταία ατομική της έκθεση “Still Humans I” σηματοδοτεί την έναρξη μιας σπονδυλωτής δράσης που εμπεριέχει ζωγραφική, γλυπτική εγκατάσταση, περφόρμανς και μουσική.
ARTIST STATEMENT
Αλήθεια, πόσοι από εμάς συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σε μια εποχή όπου επικρατεί μια εικονική πραγματικότητα, μια ψευδαίσθηση; Είμαστε ελεύθεροι στις επιλογές μας ή κατευθυνόμαστε και προγραμματιζόμαστε μέσα από τα σύγχρονα μέσα που μας προσφέρονται απλόχερα; Γνωρίζουμε τους εαυτούς μας; Όταν κοιτάμε τον καθρέφτη τι βλέπουμε; Έχουμε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας η είναι απλά μια στείρα επιφανειακή δοσοληψία; Ερωτήματα που προσπαθώ να διερευνήσω και να απαντήσω μέσα από την εικαστική γλώσσα. Ζητούμενο και σκοπός μου, όχι μόνο να μεταφέρω τους προβληματισμούς μου αλλά και να καταφέρω να παρασύρω τους συνανθρώπους μου στη συνειδητοποίηση της ζοφερής αυτής πραγματικότητας
Ο χωροχρόνος, οι δραστηριότητες, οι συμπεριφορές, τα σώματα, ο νους- κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής έχει μηχανοποιηθεί. Τα όντα πειθήνια υπομένουν τον βασανισμό και την ανελευθερία μέχρι την τελευτή τους. Σο έργο Anthro-Exit προσπαθεί να επικοινωνήσει τη σημερινή κοινωνία όπως την περιγράφει ο Michel Foucault που ασχολήθηκε με τον έλεγχο του ανθρώπου μέσω του σώματος, την καθυπόταξη και τη ρύθμιση.
Η απόδοση της δομής της σημερινής κοινωνίας ως ανελεύθερη και στερημένη από την ουσιαστική έκφραση της ατομικότητας προτείνεται από τη φόρμα του Anthro-Exit καθώς μοιάζει με σωλήνα-χωνευτήρι έχοντας κατηφορική κλίση προς το έδαφος. Η πολυουρεθάνη αποδίδει την ανθρώπινη σάρκα και τους ίδιους τους ανθρώπους στοιβαγμένους στον χωροχρόνο. Ας φανταστούμε πως ο πολιτικός και κοινωνικός έλεγχος λειτουργεί ως ζαχαροπλάστης που με μαεστρία χρησιμοποιεί το κορνέ του για να προσδώσει σχήμα στο υλικό του προσπαθώντας να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα μέσω του „ξεζουμίσματος‟, της πίεσης και του „ στυψίματος‟. Οι άνθρωποι διακρίνονται να περιμένουν υπομονετικά και πειθήνια σε μία γραμμή παραγωγής εργοστασίου. Από την μια πλευρά μπαίνουν ως άνθρωποι και από την άλλη πλευρά βγαίνουν μονάδες εκμετάλλευσης, χωρίς ίχνος αυτοδιάθεσης και αυτό-ορισμού.
SOCIAL MEDIA
